Inicjatywa Głównej Rady Naukowej Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, w tym osobiście Prof. Ewy Bojar oraz Redakcji „Przeglądu Organizacji”, zmierzająca do zachowania i utrwalenia w naszym środowisku pamięci wybitnych Profesorów – których już nie ma wśród nas - zasługuje na słowa głębokiego uznania. Nie można budować przyszłości, zapominając o przeszłości. Trafnie akcentują te przesłanki E. Bojar i E. Głodziński, prezentując na łamach „Przeglądu Organizacji” autorskie założenia Projektu „Środowisko naukowe. Mistrzowie, współpracownicy, uczniowie. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość” (Bojar, Głodziński, 2021, s. 3-11). Pamięć o naszych Mistrzach jest wartością per se. Ma także szersze znaczenie. Na dwa elementy pragniemy zwrócić uwagę. Po pierwsze, w procesach globalizacji i umiędzynaradawiania nauki sięgamy, często bezkrytycznie, do dorobku literatury zagranicznej, pomijając dorobek polskich naukowców, zwłaszcza pokolenia, które odeszło i zostawiło w swej spuściźnie wcale znaczny i relatywnie ponadczasowy, wartościowy dorobek. Zostawiło także coś więcej: zostawiło znaczny dorobek naukowy, trwałe osiągnięcia organizacyjne, fundamenty i metodykę pracy naukowej, podejścia do badań nad daną problematyką i zalążki szkół naukowych, zaszczepiło wartości świata nauki, będące fundamentem każdej organizacji i społeczności. Po drugie, za kilka lat, w 2026 roku przypada 100 rocznica wydania pierwszego numeru „Przeglądu Organizacji”. Z pewnością będzie to znaczący element jubileuszu i świętowania przez środowisko nauk o zarządzaniu tak ważnego, historycznego wydarzenia. Elementem takim może być także swoista księga – utrwalenie pamięci wybitnych polskich profesorów z zakresu nauk organizacji i zarządzania. W tym kontekście z uznaniem sięgamy do założeń inicjatywy E. Bojar i E. Głodzińskiego, którzy piszą, że jednym z głównych celów Projektu będzie „wskazanie mistrzów zarządzania w Polsce wywodzących się ze środowiska naukowego lub działających w tym środowisku od lat; jako mistrzów chcielibyśmy postrzegać badaczy o uznanym dorobku naukowym i dydaktycznym, osoby cieszące się w środowisku autorytetem moralnym i merytorycznym; to osoby, o których pamięć nie zanika […], to nasi „guru” w rozumieniu największych badaczy tworzących nowe, wyróżniające się obszary badawcze […], którzy wywarli lub wywierają swoją pracą istotne dla środowiska piętno […] – najważniejsze, abyśmy jako współpracownicy czy następcy chcieli o nich mówić i ich pamiętać…”1. Niniejszy tekst wpisuje się w realizację takiego znaczącego zamierzenia, ukazując sylwetkę Profesora Jerzego Altkorna, twórcę i kierownika Katedry Ekonomiki Przedsiębiorstw Handlowych i Usługowych, a następnie od roku 1992 – Katedry Podstaw Marketingu oraz Katedry Marketingu, a w latach 1985-1990 rektora Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.