W publikacji "Konkurencyjność przedsiębiorstw sektora MŚP w Polsce w świetle samooceny ich właścicieli i menedżerów" w pierwszej części przedstawione zostały w zarysie ramy teoretyczne zagadnienia konkurencyjności przedsiębiorstw. W części drugiej przedstawiono wyniki badań empirycznych wyodrębnionych kapitałowo przedsiębiorstw sektora MŚP według klas ich wielkości oraz rodzajów działalności. Dokonano obliczeń w zakresie podobieństwa uzyskanych struktur, dotyczących wskazanych przez właścicieli/menedżerów stopni konkurencyjności ich przedsiębiorstw. Wyniki badań wskazują na występujące powiązania pomiędzy klasą wielkości przedsiębiorstw a stopniem ich konkurencyjności, bez względu na rodzaj kapitału oraz różnice i podobieństwa pomiędzy podmiotami z kapitałem krajowym i z kapitałem zagranicznym, przy uwzględnieniu rodzajów ich działalności.

Wzrost innowacyjności polskiej gospodarki jest warunkiem i głównym czynnikiem jej rozwoju. W największym stopniu o jej poziomie decydują innowacje wdrażane w przedsiębiorstwach. W artykule przedstawiono ocenę stanu innowacyjności przedsiębiorstw w Polsce Przedstawiono kontekst międzynarodowy innowacyjności polskiej gospodarki. .Analizowano strukturę rodzajową innowacji wdrażanych przez przedsiębiorstwa różnych sektorów gospodarki. Badania statystyczne uzupełniono o wyniki badań własnych prowadzonych w grupie 150 wybranych średnich przedsiębiorstw.

W pracy zaprezentowano wybrane aspekty zagadnień globalizacyjnych i konkurencyjnych zachodzących na rynkach Unii Europejskiej. Głównym celem pracy jest zaprezentowanie i krótka analiza wybranych programów i projektów unijnych oraz przedstawienie efektów ich wdrożenia w polskich przedsiębiorstwach. Projekty i programy dotyczą przede wszystkim zatrudnienia pracowników w przedsiębiorstwach, czyli aktywizacji zawodowej osób. W ostatniej części pracy dokonano analizy statystycznej dotyczącej dostępu do rynku pracy we wszystkich województwach w Polsce. Analizy tej dokonano w aspekcie zrównoważonego rozwoju przede wszystkim w sensie społecznym. Autorzy przedstawili regiony, które najlepiej prowadzą politykę zrównoważonego rozwoju.

Głównym celem artykułu jest problematyka wyboru strategii rozwojowej i określenie rekomendacji do takiego działania. Strategie odgrywają pierwszoplanową rolę w wytyczaniu kierunków działania i rozwoju przedsiębiorstw przemysłowych. Niezwykle ważnym zadaniem, przed którym stają dzisiejsze przedsiębiorstwa przemysłowe jest racjonalny wybór i zastosowaniu odpowiedniej strategii rozwojowej. Do najważniejszych czynników określających wybór strategii zaliczyć możemy: ekonomiczną strukturę rynku, zachowania konkurencji, technologię przemysłową, zasoby finansowe przedsiębiorstwa.

Współcześnie coraz więcej przedsiębiorstw do realizacji własnych celów poszukuje partnerów, którym powierza wykonanie określonych prac. Każdy z nich, do utworzonego związku, wnosi swoje najlepsze cechy i umiejętności, które przybierają charakter kluczowych kompetencji. Współpraca przyczynia się do powstania ryzyka, które może przybierać różny charakter, zasięg czy dotyczyć różnych aspektów związanych z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Wychodząc z powyższej problematyki za cel opracowania przyjęto identyfikację zagrożeń, jakie mogą wystąpić w układach biznesowych. Dokonano jego oceny i hierarchizacji, wskazując, które aspekty, z punktu widzenia rodzimych organizacji są najważniejsze. Charakter problemu badawczego przesądził o przyjęciu jako podstawy badań ilościowo-jakościowych, których bazą były wyniki pogłębionego wywiadu przy wykorzystaniu specjalnie skonstruowanego kwestionariusza. Badanie było prowadzone na przełomie maja i czerwca 2015 roku na próbie 216 przedsiębiorstw przemysłowych będących kooperantami biernymi przedsiębiorstwa działającego na rynku zaopatrzenia materiałowo-technicznego.

Celem niniejszego artykułu jest ukazanie koncepcji kooperencji z perspektywy procesualnej w zarządzaniu zmianą. Podejście procesualne (Practice Turn in Management) eksploruje procesy powstawania, zmian i zaniku systemów społecznych z punktu widzenia transformacji rutyn i sposobów odtwarzania codziennych czynności. Kooperencja jest procesem złożonym i dynamicznym. Kluczową rolę w kształtowaniu relacji kooperencyjnych odgrywają uwarunkowania zewnętrze: okazje, zagrożenia, codzienne zdarzenia biznesowe. Wszelkie tego typu okoliczności inicjują działanie. Polega ona albo na automatycznej, albo na refleksyjnej reakcji przedsiębiorstwa. Artykuł składa się z części teoretycznej, gdzie przybliżono perspektywę procesualną w zarządzaniu oraz podjęto próbę odniesienia jej do koncepcji kooperencji. Druga empiryczna części pracy stanowi omówienie studium przypadku, które ilustrujące tezę, że działania spontaniczne mogą być ważnym elementem tworzenia i instytucjonalizacji relacji kooperencyjnych. Zmiany spontaniczne stanowią niedostatecznie rozpoznany obszar w naukach o zarządzaniu. Studium przypadku przeprowadzone w ramach niniejszego artykułu jest zorientowane na wypełnianie tej luki poznawczej.

Formułowanie strategicznych celów i priorytetów rozwoju stanowi nieodłączny etap opracowywania strategii rozwojowych. Celem niniejszego artykułu jest pokazanie, że charakter i merytoryczna treść formułowania strategicznych celów i priorytetów rozwoju jest funkcją w przyjętej koncepcji rozwoju. A procedura formułowania takich koncepcji nie jest jednoznacznie określona. Przyjęto następującą hipotezę: warunkiem koniecznym (conditio sine qua non) formułowania strategicznych celów i priorytetów jest osadzenie ich w teorii rozwoju. Dla realizacji przyjętego założenia przyjęto następujące etapy rozważań: refleksja nad podstawowymi kategoriami związanymi z podjętym tematem artykułu, analiza paradygmatów stosowanych w formułowaniu celów i priorytetów rozwoju, omówienie nadrzędnego charakteru koncepcji rozwoju dla formułowania strategicznych celów i priorytetów, wskazania teorii rozwoju dla formułowania strategicznych celów i priorytetów. Z przeprowadzonych w niniejszym artykule rozważań wynikają dwa wnioski: bazą dla formułowana strategicznych celów i priorytetów rozwoju nie mogą być paradygmaty, ale teoria rozwoju, która pozwala w sposób wysoce pewny określić sens ludzkiego istnienia i działania ex ante, wadliwie formułowane, przyjmowane i realizowane strategiczne cele i priorytety są niezwykle kosztowe, jednakże ich wymiar strategiczny sprawia że konsekwencje z nich wynikające ponosić będą przyszłe pokolenia.

W publikacji została podjęta bardzo ważna tematyka związana z procesami restrukturyzacji w gospodarce. Do kluczowych spraw rozważanych w artykule możemy zaliczyć określenie zależności między procesami restrukturyzacyjnymi a paradygmatami ekonomii, zaprezentowanie metod zarządzania możliwych do wykorzystania w procesach restrukturyzacji, zdefiniowanie zasad doboru metod zarządzania dla różnych faz procesu restrukturyzacji w warunkach nowego paradygmatu ekonomii. W opracowaniu została przedstawiona mapa preferencji i hierarchizacji doboru złożonych metod zarządzania w procesach restrukturyzacji w gospodarce. Mapa doboru i hierarchizacji metod oparta jest na dwóch kryteriach przedmiotowości i horyzontu czasu. Metody do niej wybrane zostały z grupy metod klasycznych, często wykorzystywanych w procesach podejmowania decyzji. Przedstawione rozważania są rezultatem analizy literatury przedmiotu i refleksji naukowej.

Przedmiotem badań w artykule jest ocena transformacji gospodarczej. Podmiotowo analiza objęła grupę piętnastu krajów postsocjalistycznych zaliczanych do grupy CEB, EEC oraz SEE. Okres analizy to perspektywa długoterminowa, tj. lata 1990-2014. Postawione pytania o ciągłość, intensywność oraz efekty transformacji wyznaczyły cele badań oraz sformułowanie pytań badawczych, w tym sześciu hipotez dowodzonych empirycznie. Odpowiedzi na postawione pytania badawcze dokonano w ujęciu ocen kwalitatywnych (warstwa teorio-poznawcza, tezy) oraz kwantytatywnych (warstwa empiryczna, hipotezy). W tym ostatnim ujęciu wykorzystano wskaźniki tranzycji. Umożliwiły one ocenę transformacji w dwóch płaszczyznach: ogólnej - procesy liberalizacji i prywatyzacji oraz szczegółowej - zmiany strukturalne w sektorach gospodarki.

Celem artykułu jest synteza kluczowych teorii, które stanowią główne ramy koncepcyjne dla analizy udziału kobiet w zarządzaniu i nadzorze. Artykuł dostarcza przeglądu takich perspektyw, jak: społeczno-polityczne ujęcie praw człowieka i polityki antydyskryminacyjnej, menedżerskie teorie zarządzania różnorodnością oraz zależności od zasobów, jak również teoria interesariuszy sugerująca zwiększenie odpowiedzialności przedsiębiorstw. Przegląd tych perspektyw umożliwia identyfikację głównych argumentów za zwiększeniem obecności kobiet w organach decyzyjnych spółek.