Ewolucji współczesnego zarządzania strategicznego nie towarzyszą równoległe głębokie zmiany w analizie strategicznej. Wciąż oczekuje się, że dostarczy ona wiedzy kompleksowej, dogłębnej, a co więcej wybiegającej w przyszłość. Dziś powyższe założenia stają się niemożliwe do spełnienia. Konieczne są głębokie zmiany w podejściu do analizy strategicznej gwarantującej aktualność pozyskiwanych informacji, akceptującej selektywność wiedzy i intuicję jako metodę wnioskowania.

Celem niniejszego opracowania jest zidentyfikowanie najważniejszych źródeł oraz narzędzi rozwoju systemu informacyjnego twórczości organizacyjnej. Aby zrealizować tak sformułowany cel badawczy, strukturę opracowania zorganizowano w następujący sposób. W pierwszej kolejności, opisano twórczość organizacyjną jako nowy kierunek zarządzania organizacją. Następnie podjęto próbę zdefiniowania istoty systemu informacyjnego twórczości organizacyjnej. Omówiono najważniejsze elementy tworzące taki system, tj.: (1) podmioty biorące udział w generowaniu nowych i użytecznych idei, (2) zasoby informacyjne i zasoby wiedzy niezbędne do rozwoju twórczości organizacyjnej, (3) narzędzia ICT w procesach transformacji informacji i wiedzy oraz (4) relacje zachodzące miedzy poszczególnymi elementami systemu informacyjnego twórczości organizacyjnej. W podsumowaniu niniejszego opracowania zawarto najważniejsze konkluzje płynące z badań oraz wskazano dalsze kierunki prac w tym zakresie.

Celem pracy jest analiza stanu wiedzy dotyczącej kluczowych czynników sukcesu (KCS) konkurencyjności przedsiębiorstw i przedstawienie teoretycznego, autorskiego modelu dla polskich przedsiębiorstw przyszłości. Pierwsza część rozdziału zawiera analizę literatury na temat cech charakterystycznych celów organizacji i KCS oraz wzajemnego ich związku. Przedstawiono typologie źródeł tych czynników występujące w literaturze. W drugiej części zaprezentowano metody badania KCS i ich ewolucję. W ostatniej części określono wyzwania jakie pojawią się w trzeciej dekadzie XXI w. dla polskich organizacji gospodarczych i zbudowano teoretyczny model KCS przedsiębiorstw przyszłości, uwzględniający wspomniane wyzwania. Zawiera on cztery obszary (kapitały) źródeł KCS (technologiczny, finansowy, intelektualny, kulturowy) otaczające trzy wymiary wzrostu KCS

Jednym z czynników decydujących o przyszłości integrującej się Europy jest poprawa konkurencyjności międzynarodowej Unii Europejskiej jako całości oraz wchodzących w jej skład gospodarek krajowych. Czynnik ten bardzo zyskał na znaczeniu w związku z konsekwencjami globalnego kryzysu finansowego. Problemem szczególnie istotnym jest poprawa konkurencyjności Europy Środkowo - Wschodniej, stanowiącej najsłabszą część UE. W niniejszym rozdziale zostały przedstawione wyniki analizy porównawczej zmian, jakie pod wpływem wspomnianego kryzysu zaszły w EŚW w zakresie działania dwóch podstawowych czynników decydujących o konkurencyjności międzynarodowej: stopniu wykorzystania kapitału ludzkiego i dynamice wzrostu gospodarczego. Stwierdzono, że dalsze, mozolne budowanie konkurencyjności UE wymaga pogłębienia jej spójności społecznej i gospodarczej, a w ramach tego przyspieszenia procesu konwergencji.

Prowadzone dotychczas badania wskazują pozytywną korelację pomiędzy stopniem wykorzystania informacji pochodzącej z badań marketingowych, a innymi miernikami obrazującymi powodzenie nowego produktu. W zakresie prac zespołów projektowych niezbędne są także dane i informacje, które istotnie determinują powodzenie nowego produktu. Wykorzystywane technologie informacyjne powinny generować osiem kluczowych rodzajów informacji niezbędnych we wspomaganiu decyzyjnym procesu rozwoju nowego produktu: strategiczne, finansowe, zarządzania projektem, techniczne, dotyczące odbiorcy i jego potrzeb oraz konkurencji i regulacji prawnych. Taki zbiór informacji odpowiada grupom informacji, niezbędnych w procesie formułowania strategicznego planu marketingowego.

Celem opracowania jest konceptualizacja i operacjonalizacja koncepcji reaktywnego podejścia do identyfikacji przyczyn niespójności procesów. W opracowaniu wskazano istotę i rolę analizy przyczyn w doskonaleniu procesów organizacji znajdujących się w fazie inicjatyw procesowych. Przedstawiona koncepcja odwołuje się do doskonalenia procesów organizacji z wykorzystaniem modeli dojrzałości. W części empirycznej opracowania zaprezentowano wyniki wykorzystania przedmiotowego podejścia do identyfikacji i klasyfikacji przyczyn źródłowych niespójności procesu. Celem badania była weryfikacja zaproponowanego podejścia i wskazanie przyczyn niespójności na przykładzie rzeczywistego procesu przedsiębiorstwa. Uzyskane wyniki potwierdziły użyteczność metody i wykazały, że zdecydowana większość przyczyn związana jest z organizacją pracy oraz nieadekwatnymi kompetencjami pracowników z zakresu zarządzania procesami i projektami.

Artykuł jest refleksją naukową na tle projektu opracowania krajowej metodyki oceny ryzyka w publicznym zarządzaniu kryzysowym, w swej istocie metodyczno-wdrożeniowego, w toku którego w wyniku konfrontacji podejść trzech ośrodków naukowych o zasadniczo odmiennym umocowaniu w dziedzinach i dyscyplinach naukowych, uzgodniono rozwiązanie w pewnym stopniu kompromisowe, w pewnym zaś synergiczne. Projekt zaowocował szeregiem publikacji naukowych, ale przede wszystkim ważnymi obserwacjami, które powinny wzbogacić teorię logistyki społecznej oraz przemodelować teorię publicznego zarządzania kryzysowego. Najważniejszymi konkluzjami naukowymi są: (a) wskazanie dyscypliny nauk o zarządzaniu jako platformy normalizującej multidyscyplinarne podejście do logistyki społecznej, (b) wskazanie kierunków dalszych badań oraz (c) propozycja "otwartej" metodyki zarządzania ryzykiem w zarządzaniu kryzysowym państwa.

Współczesne oblicza zarządzania publicznego i odpowiadające im modele wskazują na złożoność teoretycznych podstaw i praktyk organizacyjnych analizowanych pod kątem głównych zmian w zarządzaniu, rozumieniu specyfiki efektywności organizacyjnej jednostek sektora publicznego, ukierunkowania na zrównoważony rozwój oraz upodmiotowienie społeczeństwa, a także możliwości doboru instrumentów zarządzania. Na tym tle zaproponowano wyodrębnienie modelu zintegrowanego zarządzania publicznego. Model ten posiada cechy wynikające z istoty prowadzenia spraw publicznych w demokratycznych systemach, uwzględnia uwarunkowania finansowania wysokiej jakości usług publicznych, a także obejmuje otwartość na ludzi: obywateli, podatników, przedsiębiorców, klientów i innych grup społecznych. Główne elementy tego modelu tworzą trzy perspektywy zarządzania, takie jak administracyjna, rynkowa i relacyjna oraz odpowiadające im cechy zarządzania publicznego.

W niniejszym artykule zostały omówione trzy perspektywy zrównoważonego rozwoju z punktu widzenia małych i średnich przedsiębiorstw, działających w przemyśle i budownictwie. Badania przeprowadzono w Portugalii (w regionie Tâmega e Sousa) oraz w Polsce (w województwie lubelskim). Próba badawcza składała się z 311 polskich i 283 portugalskich przedsiębiorstw. Wyniki przeprowadzonych badań wykazały, że istnieje związek pomiędzy zrównoważonym rozwojem a wiekiem przedsiębiorstwa oraz zrównoważonym rozwojem a wielkością firmy. Starsze i większe firmy wykazują tendencję do przyjmowania większej liczby zrównoważonych strategii. Badania pokazały, że w obu krajach perspektywa ekonomiczna miała najistotniejsze znaczenie. W Portugalii perspektywa społeczna znalazła się na drugim miejscu, podczas gdy w Polsce drugą perspektywą co do ważności była perspektywa środowiskowa. Wyniki badań pokazują również, że dla wszystkich zmiennych istnieją statystycznie istotne różnice pomiędzy firmami portugalskimi i polskimi, co oznacza, że firmy przyjmują różne strategie, jeśli chodzi o perspektywę ekonomiczną, społeczną czy też środowiskową.

W artykule postawiono tezę, że "Przegląd Organizacji", jako czasopismo naukowe wydawane od dziewięćdziesięciu lat, był jednym z ważnych narzędzi, które umożliwiły postęp zarządzania w Polsce, zarówno na polu naukowym, jak i praktyki gospodarczej. Celami opracowania były przedstawienie ewolucji periodyku pod względem prezentowanych treści oraz domeny działania, jak również określenie jego znaczenia w rozwoju zarządzania. Opracowanie zostało podzielone na dwa artykuły (części). W pierwszym dokonano analizy funkcjonowania czasopisma w latach 1926 - 1989. Wskazano, że w badanym okresie periodyk był przede wszystkim forum upowszechniania naukowej organizacji wśród kadr kierowniczych i miejscem rozwiązywania problemów o charakterze empirycznym. Drugi artykuł obejmuje analizę funkcjonowania czasopisma w latach 1990 - 2016. W tym czasie periodyk stał się przede wszystkim narzędziem naukowej dyskusji, źródłem inspiracji dla badaczy oraz wiedzy dla studentów.