Głównym problemem dyscypliny strategii jest sam problem definicji kluczowego pojęcia – „strategia”, co jest poważnym problemem metodologicznym. Wiele z istniejących definicji jest zbyt ogólnych i niejasnych. Dodatkowy problem stanowi swobodne wchodzenie na teren dyscypliny przedstawicieli innych nauk – od psychologii po ekonomii, którzy powiększają chaos pojęciowy, wprowadzając swoje własne definicje i pojęcia. Podobnie czynią konsultanci. Dlatego wydaje się, że obecnie bardziej celowe jest uzgodnienie atrybutów strategii niż szukanie wspólnej definicji strategii.

Artykuł prezentuje czynniki i istotę procesów internacjonalizacji i globalizacji. Następnie są analizowane teorie (modele) internacjonalizacji i globalizacji: model uppsalski, innowacyjne modele internacjonalizacji, koncepcja internacjonalizacji niekonwencjonalnej (symultanicznej), sieciowe podejście do internacjonalizacji, model born global, paradygmat OLI oraz OLIR.

Globalizacja stała się głównym zagadnieniem polityki innowacyjnej przedsiębiorstw. Zwiększeniu się rynku B + R w krajach OECD, począwszy do pierwszej połowy lat 90., towarzyszyła rosnąca internacjonalizacja działalności badawczo-rozwojowej połączona ze zwiększającą się liczbą obiektów B + R utworzonych poza granicami kraju pochodzenia przedsiębiorstwa. Bazując na statystykach OECD artykuł analizuje zachowanie zagranicznych spółek stowarzyszonych, które wykazują wiodącą rolę w dziedzinie B + R. Uzupełnieniem obrazu internacjonalizacji działalności B + R jest technologiczny bilans płatniczy, który pokazuje zdolność poszczególnych krajów do sprzedawania technologii za granicą oraz użytkowanie zagranicznych technologii. Obecne dane ujawniają, że gospodarki rozwijające się, choć są coraz atrakcyjniejszym miejscem dla obiektów B + R, pozostają w tyle za liderami: Szwajcarią i krajami azjatyckimi. Bardziej szczegółowa analiza samego procesu innowacji i ekonomicznego rachunku alternatyw strategicznych służących prowadzeniu innowacji byłaby wskazana.

W niniejszej publikacji główny akcent położono na omówienie wyników badań empirycznych przeprowadzonych wśród obywateli Unii Europejskiej, identyfikujących ich stosunek do innowacji. Wyniki badań wskazują, że średnio w Unii Europejskiej 42% badanych zgadza się ze stwierdzeniem, że: 1) innowacje są niezbędne do zdynamizowania wzrostu gospodarczego, 2) przedsiębiorstwo niewprowadzające innowacji nie przetrwa. Część respondentów (49%) wykazywała negatywne nastawienie do innowacji. W Polsce takich osób było 63%.

Jednym z filarów budowania wzrostu gospodarczego w Polsce są nowe inwestycje. Aby skutecznie przyciągnąć nowych inwestorów do Polski, należy dysponować innowacyjną gospodarką. W krajach Unii Europejskiej to właśnie innowacyjność oraz polityka wsparcia ze strony rządów jest motorem działań dla przedsiębiorstw. Innowacyjność stanowi szansę na rozwój dla przedsiębiorstw nowej gospodarki, ale także dla firm z tradycyjnych sektorów, często uznanych za schyłkowe. Konsekwencją udanej polityki w tym zakresie jest budowa gospodarki odpornej na zagraniczną konkurencję, a będącej fundamentem wzrostu gospodarczego w kraju. Nowoczesna gospodarka w XXI wieku powinna koncentrować się na wykorzystaniu wiedzy i informacji. Konsekwencją rozwoju technologicznego – w sposób bezpośredni –jest innowacyjność, która decyduje o konkurencyjności przedsiębiorstwa na rynku. Przedsiębiorstwa, które chcą przetrwać na rynku i rozwijać się, winny skoncentrować się na poszukiwaniu nowych, bardziej zaawansowanych i efektywnych rozwiązań. Osiąganie przewagi konkurencyjnej uwarunkowane jest bowiem umiejętnością dostosowania się przedsiębiorstwa do zmian zachodzących w jego wnętrzu oraz otoczeniu. Można zatem stwierdzić, że działania innowacyjne oraz ciągłe doskonalenie przedsiębiorstwa są kluczem do pokonania konkurencji.

Okres ostatnich 50 lat jest uznawany jako czas dynamicznych przeobrażeń ekonomicznych i społecznych, które wpływają na architekturę relacji biznesowych na ogromną skalę. Przedsiębiorstwa mierzą się z ciągłą presją turbulentnego otoczenia, a w konsekwencji ich struktury podlegają zmianom ukierunkowanym na elastyczność, innowacją i redukcją kosztów. Model open source, jako przykład organicznej i otwartej struktury sieciowej zbudowanej na wiedzy, który ma już na koncie sukcesy rynkowe, może być postrzegany jako inspiracja dla firm poszukujących sposobu na osiągnięcie przewagi konkurencyjnej opartej na zasobach, będących poza granicami organizacji.

Jednostki sektora finansów publicznych stoją obecnie przed wyzwaniem wdrożenia sprawnego systemu zarządzania ryzykiem, podobnie jak ma to miejsce w przedsiębiorstwach na całym świecie. Jednak jednostki sektora finansów publicznych różnią się pod wieloma względami od przedsiębiorstw prywatnych, więc wdrożenie w nich zarządzania ryzykiem wymaga dostosowania metod i dobrych praktyk opracowanych na potrzeby przedsiębiorstw do potrzeb sektora publicznego. Celem artykułu jest przedstawienie modelu wdrażania zarządzania ryzykiem w sektorze publicznym. Model ten dzieli wdrażanie na cztery etapy, od których uzależnione jest powodzenie wdrożenia: wsparcie kierownictwa, stworzenie warunków do wdrożenia, zaprojektowanie systemu i uruchomienie procesu. Podstawowe wnioski predykcyjne wynikające z tego modelu są następnie zweryfikowane za pomocą badania ankietowego.

Pomoc publiczna może być finansowym wsparciem dla przedsiębiorstw w okresie kryzysu. Jej uzyskanie gwarantuje często przetrwanie na rynku. Celem pracy jest próba wskazania, że działania podmiotów nakierowane na pozyskanie publicznych środków do ratowania ich działalności, powinny być traktowane jako bariera wejścia na rynek – bariera dla konkurencji. Zostanie również podjęta próba oceny tej sytuacji w kontekście alternatywnych rozwiązań. Badaniu podlegał sektor motoryzacyjny na świecie.

W artykule przedstawiono praktyczne przykłady realizacji propozycji przedstawicieli polskiej naukowej organizacji w zakresie łagodzenia skutków wielkiego kryzysu gospodarczego. Najczęściej realizowane były postulaty wdrażania działań zmierzających do obniżania kosztów, stosowania zachęt finansowych dla osób wypracowujących oszczędnościowe rozwiązania organizacyjne i wdrażania funkcjonalnego systemu zarządzania.

Zagadnienia poruszane w artykule skupiają się na problematyce proaktywnego zarządzania środowiskowego. Przeprowadzone studium literatury przedmiotu oraz eksploracyjne badania empiryczne pozwoliły na określenie atrybutów i wymiarów proaktywności w zarządzaniu środowiskowym. Wyodrębnione wymiary mogą być wykorzystane zarówno dla celów oceny zarządzania środowiskowego, jak również wyznaczania kierunków jego doskonalenia, w szczególności w przedsiębiorstwach pragnących z sukcesem realizować w tym obszarze podejście proaktywne.

Dysponowanie odpowiednimi zasobami ludzkimi nie gwarantuje firmie sukcesu, jeżeli pracownicy nie będą odpowiednio zmotywowani i zadowoleni ze swojej pracy. Dlatego tak ważne jest stworzenie w każdej organizacji systemu motywowania, który będzie wspomagał realizację celów firmy, jak też odpowiadać będzie oczekiwaniom pracowników. Systemy te muszą ulegać ciągłym zmianom z uwagi na uwarunkowania zewnętrzne, jak też zmiany w systemach motywowania przedsiębiorstw high-tech, które miały miejsce w latach 2006-2008 oraz czynniki je warunkujące.

W artykule przedstawiono uwarunkowania programowo-organizacyjne szkoleń i procesu podwyższania kwalifikacji zawodowych pracowników w aspekcie kształtowania zarządzania przez jakość w przedsiębiorstwach. Wdrożenie filozofii jakości w przedsiębiorstwie nie jest możliwe bez pełnego zaangażowania jego kierownictwa i jego pozytywnej motywacji do wprowadzania zmian. Wdrożenie programu będzie bardziej efektywne przez przeprowadzenie badań czynników motywacyjnych (motywatorów) pracowników i zapoznanie ich z metodologią wprowadzania zmian.