Celem artykułu jest wskazanie na potrzebę dopasowywania metod i technik analizy strategicznej do określonego i dominującego w danym miejscu i czasie podejścia do strategii rozumianego jako układ kryteriów i warunków osiągania sukcesu przez organizację, mierzonego rodzajem osiąganej renty ekonomicznej. Utylitarnym celem artykułu jest wskazanie skutecznych procedur analizy strategicznej dopasowanych do warunków działania organizacji.Artykuł jest efektem długoletnich obserwacji procesów projektowania strategii organizacji, w których uczestniczyli autorzy artykułów i które analizowali z perspektywy procedur analizy strategicznej i różnych faz projektowania strategii. Artykuł rozwija warstwę instrumentarium analizy strategicznej skomunikowaną z podejściami do strategii. Wskazuje przy tym na szczególne etapy takiej analizy i szczególne, charakterystyczne dla określonej logiki strategii, metody i narzędzia analizy strategicznej. W opinii autorów wiedza ta powinna poszerzyć obszar epistemologii i metodologii zarządzania strategicznego.

Jednym z zadań nauk o zarządzaniu jest odkrywanie zależności pomiędzy zjawiskami zachodzącymi w organizacjach. Brak możliwości bezpośredniego mierzenia tych zjawisk powoduje konieczność ich operacjonalizacji i opracowania narzędzi do ich pomiaru. Procedura tworzenia takich narzędzi przewiduje konieczność zaangażowania w badanie ekspertów zewnętrznych, tzw. sędziów kompetentnych. Tymczasem literatura przedmiotu zawiera zaskakująco mało wskazówek metodycznych dotyczących tego zagadnienia. Dylematy dotyczą m.in. liczby zaangażowanych w badanie sędziów, sposobów oceny przez nich wstępnych pozycji kwestionariuszowych oraz analizy udzielonych przez sędziów odpowiedzi. W artykule przedstawiono przegląd literatury oraz rekomendacje autora dotyczące wskazanych etapów pracy z sędziami kompetentnymi,  przedstawiono dylematy metodyczne związane z badaniem opinii sędziów kompetentnych oraz przedstawiono dotyczące go rekomendacje wraz z egzemplifikacją.

W artykule dokonano przeglądu i klasyfikacji modeli zarządzania portfelem projektów. Przyjęto tezę, że prawidłowo skonfigurowany portfel projektów stanowi skuteczne narzędzie wdrażania strategii. Po przedstawieniu istoty portfela projektów, scharakteryzowano łącznie 10 modeli zaproponowanych w literaturze przedmiotu. Efektem przeprowadzonej analizy porównawczej badanych rozwiązań jest podział modeli na trzy grupy, tj. modele procesowe, decyzyjne i dziedzinowe. Wprowadzony podział ma na celu nie tylko ułatwienie wyboru modelu z punktu widzenia potrzeb organizacji, lecz także przekształcenie go na konkretne rozwiązanie użytkowe, pomocne w procesie wdrażania strategii.

W pracy przeprowadzono cykl badań, których przedmiotem była próba oceny dojrzałości menedżerskiej jako pochodnej kompetencji, którymi powinni wyróżniać się menedżerowie. Zasadniczym celem badań ustanowiono próbę odpowiedzi na pytanie o antycypowany poziom przyswojenia wybranych kompetencji z jednej strony warunkujących utrzymanie ciągłości funkcjonowania, z drugiej zaś stanowiący o dojrzałości menedżerskiej. Ustalono, że menedżerowie powinni wykazywać się stosunkowo wysokim poziomem przyswojenia kompetencji kognitywnych, co predysponuje ich do określenia mianem dojrzałych z perspektywy dezyderatów sprzyjających zarządzaniu w warunkach nieliniowych.

Profesor uniwersytetów w Poznaniu i Krakowie, był jednym z najbardziej znaczących filozofów nauki w Polsce lat międzywojennych. Zajmował się logiką współczesną i jej zastosowaniami, metodologią nauk przyrodniczych, pisał rozprawy historyczno-filozoficzne. Ale w swoim oddanym nauce i nauczaniu życiu miał także krótką choć bliską współpracę ze środowiskiem techniczno-organizatorskim. Dotyczyła ona zastosowań psychologii do pracy zawodowej w przemyśle. Jego autorstwa był mało dziś znany artykuł kierowany do świata techników i inżynierów, wyprowadzający dążenia psychotechników z różnych koncepcji psychologii doświadczalnej. W następstwie powierzona została Zawirskiemu rola organizatora i kierownika pracowni psychotechnicznej dla młodzieży rękodzielniczej z misją prowadzenia poradnictwa zawodowego.. Działo się to we Lwowie w latach 1926–1928. O tych dokonaniach informował na II Zjeździe Polskim Naukowej Organizacji w 1928 roku w Warszawie. Kooperacja ze środowiskiem organizatorskim została jednak przerwana ze względu na powołanie Zawirskiego na Katedrę Teorii i Metodologii Nauk w Uniwersytecie Poznańskim, jakkolwiek ciągiem dalszym zainteresowań psychologią praktyczną były jeszcze tłumaczenia literatury z tej dziedziny z języka francuskiego. Artykuł przedstawia naukową sylwetkę Zawirskiego jako filozofa nauki, logika i metodologa w kontekście jego związków  poprzez psychologię i psychotechnikę  ze środowiskiem  inżynierów.