Modele wzrostu i rozwoju organizacji oparte o koncepcję cyklu życia (Organizational Life Cycle – OLC) były popularne w literaturze dotyczącej zarządzania w latach 70.-90. ubiegłego stulecia. Zostały one jednak poddane istotnej krytyce. Zarzuca się im m.in., iż porównują rozwój organizacji do rozwoju organizmów oraz że procesy przemian mają w nich charakter liniowy, sekwencyjny, deterministyczny i bezwariantowy. Krytycy podnoszą też, iż wiele modeli OLC nie zostało poddanych walidacji w badaniach empirycznych, oraz że są one niespójne ze sobą. Krytyka ta nie przyczyniła się jednak do zaproponowania lepszych modeli i teorii, doprowadziła jedynie do zaprzestania badań w tym obszarze. Była więc krytyką destruktywną. Wydaje się także, iż była mocno przesadzona. Celem opracowania jest analiza wybranych modeli OLC, ustosunkowanie się do krytycznych uwag formułowanych pod ich adresem oraz wskazanie na potencjalne obszary przyszłych badań. Autor przestudiował siedemnaście wybranych modeli OLC. W niniejszym artykule przedstawił swoje wnioski dotyczące zasadności krytyki w odniesieniu do późniejszych modeli OLC ( w poprzednim artykule w „Przeglądzie Organizacji” 2014, nr 12 autor ustosunkował się do modeli wcześniejszych). O ile autor zgadza się z wieloma krytycznymi argumentami w odniesieniu do niektórych, głównie wczesnych modeli, o tyle uważa, iż całkowite ich negowanie nosi znamiona przysłowiowego „wylewania dziecka z kąpielą”.