Artykuł ma na celu przedstawienie założeń projektu o nazwie „Środowisko naukowe. Mistrzowie, współpracownicy, uczniowie. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość”. Jego ideą jest zaproszenie środowisk nauk o zarządzaniu w ujęciu instytucjonalnym do opracowania artykułów prezentujących ich tożsamość na gruncie historycznym i prezentujących przyszłość nauk o zarządzaniu z ich perspektywy. W opracowaniu podkreślono, że nauki o zarządzaniu rozwijają się dynamicznie, posiadają bogaty własny dorobek wpływający na rozwój społeczno-gospodarczy. W artykule wskazano, że przedstawienie panoramy środowisk naukowych w kontekście mistrzów i wkładu teoretycznego, metodycznego czy aplikacyjnego będzie stanowić obraz historyczny nauk o zarządzaniu w kontekście ich najbliższych wyzwań.

Społeczna odpowiedzialność biznesu (Corporate Social Responsibility – CSR) jest koncepcją, która u swoich podstaw zakłada odpowiedzialność przedsiębiorstw za ich wpływ na społeczeństwo. Działania CSR powinny być określone w strategii przedsiębiorstwa oraz przejawiać się poprzez inicjatywy uwzględniające zrównoważony rozwój, a także relacje z różnymi grupami interesariuszy. Odpowiednio zrozumiana i wdrożona koncepcja CSR w organizacji jest strategią korzystną dla wszystkich zainteresowanych stron. Obecnie choć organizacje biznesowe coraz chętniej włączają kwestie CSR-u do swojej działalności gospodarczej, to jednak w literaturze przedmiotu nadal występuje niewielka liczba opracowań odnoszących się do zarządzania projektami w myśl zasad społecznej odpowiedzialności. Celem artykułu jest ukazanie miejsca CSR w obszarze zarządzania projektami, a także próba odpowiedzi na pytanie, jakie są podstawowe obszary łączące koncepcję społecznej odpowiedzialności i zarządzania projektami. Zasadniczym wnioskiem z przeprowadzonej analizy jest fakt, że obie koncepcje – CSR i zarządzanie projektami, oprócz tego, że są komplementarne, to można je łączyć nie tylko w celu poprawy zarządzania strategicznego organizacji, ale także w szerszym kontekście, w celu służenia dobru zarówno lokalnej społeczności jak i całemu społeczeństwu.

Celem artykułu jest wskazanie elementów modelu wielopoziomowego zarządzania możliwych do wdrożenia w etnopolityce wybranych państw Europy Wschodniej. Autorka w pierwszej części tekstu pisze, czym jest zarządzanie wielopoziomowe, następnie rozważa, na ile realne jest wdrożenie modelu zarządzania wielopoziomowego w zarządzaniuetnopolityką w państwach subregionu. W uwagach końcowych dochodzi do wniosku, że istnieją elementy modelu wielopoziomowego zarządzania możliwe do wdrożenia w etnopolityce wybranych państw Europy Wschodniej.

Minione lata w Polsce, podobnie jak we wszystkich państwach o rozwiniętej cywilizacji opierającej się o nowoczesne systemy zarządzania, były dążeniem do maksymalnego wykorzystania technologii oraz kapitału intelektualnego do osiągnięcia jak największych rezultatów w procesie wytwarzania. Można przyjąć, że dokonujący się postęp technologiczny przekłada się na stosunki społeczne i oddziałuje na kształtowanie relacji pracowniczych stanowiących zbiór czynników wpływających na zachowania pracownicze. W prezentowanym opracowaniu odniesiono się do zarządzania kadrami w obszarze czynników funkcjonujących na stanowisku pracy i przekładających się na odczucie sukcesu. Badania przeprowadzono w różnych organizacjach celem wskazania i porównania czynników wpływających na podmiotowość pracowników. Podstawowy problem podjęty w opracowaniu sprowadzono do poszukiwania odpowiedzi na pytanie, jakie czynniki i w jakim stopniu wpływają na zachowania pracowników oraz wiążą się z osiągnięciem sukcesu zawodowego. Badania wykazały duże różnice w opiniach pracowników badanych organizacji. Można przyjąć, że podmiotowość pracowników i odczucie tej podmiotowości najczęściej występuje w organizacjach prywatnych a w najmniejszym stopniu w organizacjach zhierarchizowanych, szczególnie mundurowych.

W części pierwszej zostały przypomniane związki Zygmunta Zawirskiego z psychologią eksperymentalną jako podstawą dla zastosowań w pracy przemysłowej na tle narastającego dorobku z zakresu filozofii nauki. Następnym etapem obecności filozofa w środowisku techników było powierzenie Zawirskiemu roli organizatora i kierownika pracowni psychotechnicznej dla młodzieży rękodzielniczej z misją prowadzenia poradnictwa zawodowego. Omówienia kierunków jej działania, programów i przyrządów, w które została wyposażona, Zawirski dokonał na II Zjeździe Polskim Naukowej Organizacji w 1928 roku w Warszawie. Przypomnieniu tego mało znanego fragmentu z biografii uczonego w głównej mierze poświęcone jest niniejsze opracowanie.  Kooperacja ze środowiskiem organizatorskim została jednak przerwana ze względu na powołanie Zawirskiego na Katedrę Teorii i Metodologii Nauk w Uniwersytecie Poznańskim. Jego dokonania w zakresie filozofii nauki, zastosowań współczesnej logiki oraz metodologii znacząco wtedy narastały – co w zarysie również zostało przedstawione – ale jeszcze wtedy znalazło się miejsce na kontynuację zainteresowań psychologią praktyczną poprzez tłumaczenia literatury z tej dziedziny z języka francuskiego. Należy także mieć na uwadze, że wiele rozwiązań z ogólnonaukowego dorobku Zawirskiego, jak np. problem logiki indukcji czy sugestie w zakresie syntezy naukowej po dziś mogą służyć pomocą adeptom uprawiania nauki.